“Bilin ki RAB Tanrı’dır. Bizi yaratan O’dur, biz de O’nunuz, O’nun halkı, otlağının koyunlarıyız. “

Mezmurlar 100:3

Esenlik Kilisesinde Kutsal Kitabı okuyoruz. Bu Kitapta pek çok benzetmelerden biri çoban ve koyun hakkında bahsediyor. Ruhsal şekilde, Tanrı çobanlık ediyor ve imanlılar onun koyunlarına benzetiliyor. 

Ruhsal Çobanımız…

Çoban sürünün iyiliği için çaba verir, aynı şekilde Tanrı bize bakıyor. Susadığımızda sakin sulara götürür ve yaralandığımızda şifa verir. Hiç bir zaman bizi yalnız bırakmaz ve her zaman bizi yöneltir. Sürüde kuzular veya sakat biri varsa, onları kayırıyor. 

İyi çoban koyunları korumak için can bile verir. İyi çoban gibi, İsa Mesih kurtulmamız için kendi canını verdi. Öyleyse, anlayabiliriz ki imanlıların eksikleri hiç olmayacak. Onun ardından giden korkunç vadileri geçerken bile huzurla ve sevinçle dolduruyor, çünkü çobanına güvenir. 

Her birimiz sürüden saptik…

Halbuki, koyun olarak hepimiz sürüden günaha saptık ve her birimiz kendi yoluna döndü. (Yeşaya 53:6) Böylece Tanrı’dan, yani çobanımızdan uzaklaştık. Peki, tekrar Tanrı’nın koyunları olabilir miyiz? Ve olursa da ne yapmamız lazım? Kutsal Kitap bu soruları cevaplıyor. (Yuhanna 10:1-18)

Mezmur’da (Zebur) koyunlara bakan ve şiir yazan Davut peganber ruhsal çobanımız hakkında bir kaç sefer bahsetti. Onun yazdığına bakalım…

Mezmurlar 23

“RAB çobanımdır, Eksiğim olmaz. Beni yemyeşil çayırlarda yatırır, Sakin suların kıyısına götürür. İçimi tazeler, Adı uğruna bana doğru yollarda öncülük eder. Karanlık ölüm vadisinden geçsem bile, Kötülükten korkmam. Çünkü sen benimlesin. Çomağın, değneğin güven verir bana. Düşmanlarımın önünde bana sofra kurarsın, Başıma yağ sürersin, Kâsem taşıyor.  Ömrüm boyunca yalnız iyilik ve sevgi izleyecek beni, Hep RAB’bin evinde oturacağım.” 

Eski hayatımızdan vaz geçip, Çobanı takip ediyoruz…

İmanlı kardeşler olarak eski hayatlarımızdan vaz geçip bu mükemmel Çobanı takip ediyoruz. Tanrı’nın iyiliğini biz tattık ve daima O’nun huzurunda devam edeceğiz.